There is this poem I found, about horizons and lines and dots, a land surveyors poem really.

It is in dutch, see if I can produce a translation.

Afdwalende gedachten (tijdens een vergadering)

Sloop die flatgebouwen en je ziet de horizon. De echte horizon
echter is geen lijn maar een ring. (Kijk maar om je heen.)

Voor lange mensen ligt de horizon verder weg dan voor
korte. (Leven zij dus in een grotere wereld misschien?)

Als je met een raket de aarde verlaat wordt de ring steeds
wijder totdat hij gelijk wordt aan de omtrek van de aarde.

Als je oneindig klein bent, heeft de hoepel zich samengesnoerd
tot een stip, en bevindt de horizon zich theoretisch gesproken

onder je voeten. Maar dat kan natuurijk niet. Kan het ook anders? Kan ik
op de horizon lopen? Jazeker: Want dit is geen gedicht maar een handleiding.

Straaljagerpiloten hebben er last van. Als je hard gaat, trekt je blikveld samen. Stel, je rent over een
weg waar aan beide kanten een boom staat. Ga je harder, dan wordt de weg smaller. De horizonnen
 links en rechts komen dichterbij. Het lijkt alsof je maar nét tussen de bomen door kunt. Dat heeft te
maken met hoeveel informatie je hersenen kunnen verwerken (überhaupt het probleem, eigenlijk). 
Kortom, als je maar hard genoeg rent, loop je op een streep

die misschien de weg is die je zocht

Micha Hamel,  Bewegend doel

Straying thoughts  (during a meeting)

Demolish all those flats and see the horizon. The true horizon
nevertheless is not a line but a ring. (If you but look around.)

For tall people the horizon is further away than for
short people. (Do they inhabit a bigger world, perhaps?)

When leaving the earth in a rocket the ring will become wider and  
wider until it equals the earth’s circumference.  

When one is infinitely small, the hoop compresses itself 
to a dot, and the horizon – theoretically speaking – can be found 

under one’s feet.  Which is impossible, of course. Can it be otherwise? Can I  
walk the horizon? But yes: For this is not a poem but a user guide.  

Jet pilots have this problem: When moving really fast, their field of view constricts. When running on a   
road that has a tree on both sides, the road narrows. Horizons
left and right come closer. Running between, it seems a narrow fit. This has to do 
with the amount of information one’s brain can process (altogether the problem , really). 
In brief, when running fast enough, one runs a line

that may be the road one was looking for.